به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، طی میوز، یک سلول ساده دو بار تقسیم می شود و چهار سلول(اسپرم یا تخمک) را ایجاد می کند که نیمی از اطلاعات ژنتیکی سلول اصلی را دارا هستند. زمان لقاح که اسپرم تخمک را بارور می کند، جنین حاصل دارای مجموعه کامل کروموزوم ها خواهد بود. در مراحل اولیه میوز، کروموزوم هایی که درون هسته می مانند متحمل فرایندی به نام نوترکیبی می شوند که شامل تبادل مواد ژنتیکی است و منجر به تنوع ژنتیکی می شود.

نوترکیبی می تواند تنها زمانی اتفاق بیافتند که انتهاهای کروموزومی موسوم به تلومرها به پوشش هسته بچسبند. محققین A*STAR با استفاده از رنگ آمیزی ایمنوفلورسنس اسپرماتوسیست های موشی دریافتند که پروتئینی به نام Speedy A در تلومرها متمرکز می شود. این پروتئین در فعال سازی Cdk2 نقش دارد که پروتئین های مرتبط با تقسیم سلولی هستند و آن ها نیز در تلومرها متمرکز می شوند و نقش آن ها به طور کامل در میوز شناسایی نشده است. زمانی که محققین موش های مهندسی شده برای نداشتن ژن Speedy A را با هم آمیزش دادند دریافتند که موش های فاقد این پروتئین نابارور هستند. این در مورد موش های ناقص برای Cdk2 نیز صدق می کرد. با مقایسه چسبندگی تلومر- پوشش هسته مربوط به موش های دارای Speedy A و فاقد Speedy A، آن ها دریافتند که بخش خاصی از پروتئین Speedy A به نام دومین RINGO متصل شدن به Cdk2 را تسهیل می کند. این اتصال منجر به فعال شدن Cdk2 می شود که در تنظیم حرکات کروموزوم در امتداد پوشش هسته دخالت دارد. این مطالعه، تحقیقی پایه است و می تواند اطلاعاتی را در زمینه ناباروری مردان ارائه کند و شاید منجر به درمان های ناباروری شود.

پایان مطلب/